Waar je buik vol van is stroomt je mond van over. Eigenlijk heel grappig, want gezegden als deze (oke deze is een voor de vorm iets opgeleukt) komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Zoals Hippocrates ooit zei: let food be thy medicine and medicine be thy food. En dat is voor mij waar deze documentaire over gaat: bewust worden van wat je op je bord legt en wat het met je lichaam doet. Chef Jonathan Karpathios, hoofdpersoon in de documentaire, heeft er zijn buik ook vol van en noemt zijn manier van koken net als de film Het nieuwe eten. Oftewel: niets uit pakjes, geen overconsumptie van groente en vlees en inslaan naar aanbod en niet naar vraag. Hij is dan wel afhankelijk van wat de natuur (en de boer) hem op dat moment biedt, maar dat is de charme van het vak. 

Het raakt natuurlijk kant noch wal, de manier waarop we vandaag de dag eten. Het heeft zoveel nadelige effecten op lichaam, geest en milieu, maar toch eten we straf door. 'Who cares dat we over drie jaar dood kunnen gaan aan een blaasontsteking omdat we onze biggetjes preventief inspuiten met antibiotica.' Dat we daar zelf dan immuun voor worden geeft niks, zolang we dat speklapje maar op de barbecue kunnen gooien. 

De manier waarop Jonathan zijn restaurant runt (en zijn maaltijden bereidt) is een voorbeeld voor iedereen. Een bord dat bestaat uit 80% lokale en biologische groenten en fruit, en 20% vlees waarvan je weet dat het dier een goed leven heeft gehad. Probeer alles en bewaar het goede. Zo schijnt lokaal gemaakte honing goed te werken tegen hooikoorts en kun je een afterwinterdip tegen gaan met brandnetels (boordevol vitamine c). Eten van het land en wat de pot schaft, net als vroeger dus. M’n oma heeft met deze achterliggende gedachte eens een hele pan brandnetelsoep gemaakt die de hond nog niet lustte, maar dat terzijde. 

Anyhow, ik kan je alles nu gaan voorkauwen, maar je moét deze docu echt zelf zien. Het opent je ogen en brengt het water in je mond! Een voorproefje van de film (en kaartjes voor de voorstelling van morgen) vind je hier. 

 

Tekst: Trudy Heijne

Foto's: Nichon Glerum