De uitgestrekte zoutpannen in het Noord-Westen van India brengen de witste kristallen ter wereld voort. Duizenden Indiase families trekken er elk jaar weer naar toe om een zo hoog mogelijke opbrengst te krijgen. Acht maanden per jaar graaft, stampt, harkt en wacht de familie van vader Sanabhai hun zout bij elkaar. 

Wat begint met het indrogen van de woestijn, die vier maanden per jaar onder water staat door de moesson, wordt gevolgd door het opgraven van de spullen, het opzetten van het huis en het graven en aanstampen van de zoutpannen. Water wordt omhoog gepompt door de roestige pomp op de stevig aangestampte grond en de zon doet zijn werk. Na maanden waarin alleen het ritmische geluid van het pompen te horen is vormen de kristallen zich. Als na acht maanden de kristallen volgroeid zijn, liggen de zoutpannen vol en arriveren de trucks. De arbeiders pakken hun schamele bezittingen bij elkaar en trekken zich in een massale exodus terug terwijl de onherbergzame woestijn die maanden hun thuis was, veranderd weer in een binnenzee.
 

Deze wonderbaarlijke plek is eigenlijk onbewoonbaar; er wonen en werken vereist ongekende veerkracht. Het contrast tussen de precisie van het zoutwinnen staat in schril contrast met de harde woestenij waarin het gezin leeft. De salt people zijn arm, maar trots op hun product.

My name is Salt is geselecteerd voor de FFF Feature Length Food Film Competition 2014.

Meer weten over verschillende soorten zout? Er is ook een zoutproeverij op zondag 11 mei.