Romaanse sla, croutons, knoflook, Parmezaanse kaas, ei, olijfolie, worcestershiresaus en citroensap. Dat zijn oorspronkelijk de ingrediënten van de caesarsalade zoals bedenker Caesar Cardini het gerecht ooit bedoeld heeft. Maar is dat ook hoe de chefs van het Food Film Festival de klassieker bereiden? ‘Nee’, zeggen chefs Mirjam Luijten, Bart van Erkel en Barch Socher haast in koor. Ze gaan uit van een basisrecept, maar geven er hun eigen draai aan. 

Om te beginnen is het recept waarmee bij de workshop wordt gewerkt al anders dan het traditionele. Bart: 'Het recept waarmee we zijn gestart heeft bijvoorbeeld een bladerdeegpakketje met Parmezaanse kaas in plaats van croutons. En inmiddels hebben we de receptuur van het koekje ook alweer aangepast.’ De caesarsalade is echt zo’n gerecht waar je alle kanten mee op kunt. Bart: 'Zelf maak ik ‘m bijvoorbeeld graag met rozemarijn. Sommigen voegen een ingrediënt als mascarpone toe, ook heerlijk.’ Het belangrijkste vindt Bart de dressing. ‘Een goede dressing maakt een salade af.’ 

Maar dat betekent nog niet dat het maken van een goede caesarsalade een eitje is. ‘We hebben geëxperimenteerd met een nieuwe methode om een ei te pocheren,’ vertelt Mirjam. 'Maar onze eieren waren te vers en daardoor te vloeibaar.’ Gelukkig werkt de traditionele bereidingswijze ook prima.

Na een introductie over het gerecht en een uitleg over het gebruik van de messen kunnen de deelnemers van de workshop aan de slag. ‘We geven deelnemers van de workshop hetzelfde recept, maar ook de opdracht om zelf te experimenteren,’ zegt Borch. 'De een doet bijvoorbeeld extra mosterd in de dressing, de ander juist niet. Zo smaakt elke salade weer anders.' 

Deelneemster Miriam de Vries heeft zich grotendeels aan het dressingrecept van de chefs gehouden. ‘Dit recept is nieuw voor mij, dus ik houd me vast aan de basis.’ Alleen met het citroensap was Miriam wat minder scheutig. Een te zure dressing vind ze niet lekker. En bij het bereiden van de bladerdeegpakketjes met Parmezaanse kaas liet Miriam het venkelzaad achterwege, maar voegde juist wat extra piment toe. ‘Een extra pepertje houd ik dan wel weer van.’ 

Het resultaat mag er zijn, als we Miriams verrukte gezicht mogen geloven. Met grote ogen: ‘De dressing combineert heerlijk met de rest! En het gepocheerde ei is perfect geaard. Zelf maak ik een caesarsalade eigenlijk altijd met een hardgekookt ei, maar dit is veel lekkerder.’ De kaaskoekjes zijn ook lekker knisperig, maar toch vindt Miriam de croutons beter bij een caesarsalade passen. Tja, dat is de charme van de caesarsalade: het kan altijd weer anders.