'Er zijn heel veel prachtige, hartverwarmende en hongerigmakende films over voedsel en eten gemaakt, waar ik vreselijk van kan genieten. Maar het leukst zijn vaak de scènes die je je eetlust juist doen verliezen. Die verdienen ook een beetje aandacht, want een goede filmscène is er een die je voelt in je buik- of je er nou trek van krijgt of misselijk van wordt.

 

Een eetscène die al heel vroeg een onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten, is die van Indiana Jones and the Temple of Doom (1984). Toen ik een jaar of tien was hebben mijn broer en ik deze spannende avonturenfilm van Spielberg denk ik wel vijf of zes keer gezien. Hoewel dat inmiddels meer dan twintig jaar geleden is, kon ik me het diner van de maharajah in Pankop Palace nog precies voor de geest halen.

 

Indiana Jones, zijn love interest Willie en sidekick Short Round zijn gestrand in een afgelegen dorp in India, waar kinderen zouden zijn gekidnapt door duistere krachten. De inwoners van het nabijgelegen paleis zeggen nergens iets vanaf te weten en nodigen de hongerige bezoekers uit voor een copieus diner. De tafel is prachtig gedekt, er zijn buikdanseressen en er is muziek- alles wijst er op dat het een fantastische avond zal worden.

 

Maar direct als het eten op tafel komt blijkt het foute boel. De meest afschrikwekkende gerechten worden geserveerd- er zijn veel closeups van de walgende gezichten van vooral Willie en Short Round- terwijl de aanzittende Indiase mannen (nogal racistische stereotypen met enorme snorren, accenten en slechte tafelmanieren) likkebaardend hun handen wrijven. Als eerste komt de "snake surprise” op tafel: een grote slang waaruit tientallen glibberige ‘babyslangen’ zich een weg over de eettafel krioelen (onvergetelijk geacteerd door een familie palingen). De volgende gangen zijn grote zwarte torren en soep met ogen. Het spetterend sluitstuk is het dessert: "Chilled monkey brains” zegt een van de heren trots, terwijl de ijscoupes met harige, bevroren en ongelukkig kijkende apenhoofdjes worden geserveerd.

 

Het diner is een belangrijk moment in de film, omdat het hierdoor duidelijk wordt dat de maharajah en zijn gevolg waarschijnlijk niet zo onschuldig zijn als ze er uit zien. Goede, beschaafde mensen eten geen ogen, slangen en apenbreinen, is het achterliggende idee. Inderdaad blijkt later in de ondergrondse tempel onder het Pankot paleis van alles plaats te vinden dat het daglicht niet kan verdragen: tot mensenoffers aan toe (met de iconische "Kalimaaa Kalimaaa”- scene waarbij een kloppend hart uit de borst van een man wordt getrokken).

 

Horrorfilms maken vaak gebruik van de diepgewortelde angst voor voedsel dat bedorven is, zoals deze klassieke scene in de eerste Poltergeist-film met een wandelende biefstuk en een kipknots vol maden.

Griezelig en grappig liggen bij smerige eetscénes vaak heel dicht bij elkaar. Extra hilarisch is het dan, als dat vieze voedsel ook nog wordt opgediend in een superbeschaafde setting. Dat gebeurt aan de prachtig gedekte tafel in Pankot Palace, maar bijvoorbeeld ook bij mijn andere favoriete eetscene: die van de de extreem gore restaurantbezoeker Mister Creosote (deel 1 en deel 2) uit The Meaning of Life van Monty Python.

Wat mensen eten, zegt in films iets over hoe beschaafd ze zijn en over hoezeer we ze moeten vertrouwen. In Rosemary’s Baby heeft Mia Farrow, zwanger van niemand minder dan de Satan zelf, een onbedwingbare trek in rauw vlees. Nu, dan weet je dat het niet in de haak is. Ook in het echte leven zien we dat soms zo: gezonde mensen eten gezonde dingen, goede mensen eten goed spul en slechteriken hebben slechte tafelgewoonten. Maar eigenlijk kloppen dat soort vooroordelen natuurlijk niet. Weten waar je de beste spulletjes kan kopen en hoe je ze moet klaarmaken, maakt je geen beter mens. Degene die dat misschien wel het allerbeste laat zien, is de allerengste foodie uit de filmgeschiedenis Hannibal Lector.'

 

Kijk hieronder de scène uit Indiana Jones and the Temple of Doom