Dat Tom door het strenge dieet niet meer naar school gaat, volgens artsen ondervoed is en van zijn sociale omgeving geïsoleerd is geraakt, lijkt de missie van zijn moeder niet te stoppen.

Intussen blijft Francis heilig overtuigd van haar ideeën over voedsel. Ze wordt hierin gesterkt door een Amerikaanse rawfood-goeroe die in Francis een dappere pionier ziet. De strikte regels en de rigoureuze afwijkendheid van het dieet van Tom en Francis maakt het voor de 'gewoon' etende toeschouwer echter snel lastig om niet met de wenkbrauwen te fronsen. De bleekneuzige Tom is een frêle ventje dat duidelijk kleiner is dan zijn leeftijdsgenoten. Is dit geen kindermishandeling? Sollart blijft echter kundig een open blik houden. En waarom ook niet? Sinds wanneer mogen andere mensen dan de ouders bepalen wat een kind eet? Veel ouders geven hun kind ongezond voedsel, moet daar nu ineens ook worden ingegrepen?

 

Rauwer houdt ons een spiegel voor: wat we eten is onze identiteit. Dat we willen oordelen over iemand die andere keuzes maakt, alle goede intenties ten spijt, zegt net zoveel over onszelf als over die ander. Het resultaat is een intelligente film die je als het goed is een klein beetje van je voetstuk laat vallen. Dat is goed, want het laat je ook nadenken over gezondheid en voeding.

 

 

zaterdag 23 maart 22:15 | Studio/K 1	zondag 24 maart 12:00 | Kriterion 2