Door Hiske Versprille  Een verhaal over eten. 

Lang geleden, toen wij nog jager-verzamelaars waren, was ons leven objectief best wel kut- we gingen de pijp uit voor ons derde of anders voor ons dertigste, er was bloedvergieten en verkrachting en nooit was er een kacheltje om je harige handen aan te warmen. Wel waren er wilde dieren en giftige planten, boze buren en enge ziektes, veel brute narigheid kortom in een veel te kort leven. Maar een ding kon je ons niet ontzeggen; we kenden de verhalen achter wat we aten. Zo vond Grompf onder een boom een paar eetbare knollen, niet die groene, zurige, maar die beetje bruine met een wufte pluim aan de bovenkant. Als je ze vers eet krijg je verstopping, wist hij, gewoon een paar dagen laten liggen en dan zijn ze goed binnen te houden. Groempf  -die rooie daar met die knots, stereotype neanderthaler-  heeft vorige week een groot eetbaar beest met horens doodgeslagen en mocht daarom vervolgens drie nachten achter elkaar erop bij Gruit, zijn vrouw. Grumpf had minder geluk: hij at de rooie besjes van die struik hier links, en die bekwamen hem slecht- Diarree is niet fijn, en al helemaal niet in het stenen tijdperk zonder wc-rol of wc. Na zes dagen was hij dood, dus van die besjes blijven we tegenwoordig af. Iedereen kende die verhalen, want dat was van levensbelang.