In het begin van A Matter of Taste is het enigszins verwarrend om Paul Liebrandt als serieuze topchef te bezien. Hij is nog zó jong, dat het beeld niet strookt met dat van vloekende, chagrijnige drill sergeanten die we kennen van idiote televisieprogramma’s. Maar al snel blijkt dat Liebrandt een minstens zo eigengereide en hooggetalenteerde chef is.

 

‘Het is waar dat het moeilijk is je gezicht in de plooi te houden als je zijn gerechten moet beschrijven. Ze klinken belachelijk en pretentieus’[1], stelt de New York Times-recensent William Grimes aan het begin van A Matter of Taste. En inderdaad, gerechten als ‘coquilles in chocolade’ of ‘makreeltartaar met zwarte olijven-jam & sorbet van gerookt spek’ klinken vooral alsof de chef ze niet allemaal meer op een rijtje heeft. ‘Maar wanneer je in het restaurant zit, en je eet ze, en je denkt erover na, en je ziet de relatie tussen de smaken, dan was het vaak… geïnspireerd eten’, vervolgt Grimes.

 

In A Matter of Taste zien we Paul Liebrandt worstelen met zijn eigen talent, vervelende bazen, wegblijvende klanten en ‘sterrenstress’. Na een conflict over de kaart vertrekt hij bij Atlas, de zaak waar hij zijn drie sterren kreeg. Hij gaat werken bij een bistro waar hij ver beneden zijn kunnen moet koken. Zo staat het wonderkind plotseling hamburgers met friet te bakken. ‘Maar wel hele lekkere’, verzucht hij. Daarna vertrekt hij naar een toprestaurant waar hij goed kan koken, maar de bazen geen begrip voor zijn kunstenaarschap hebben en blijven vragen om grotere porties. Hij krijgt er twee sterren, maar als hij de beledigingen niet meer aankan, vertrekt hij ook daar.

 

Dan krijgt hij de kans om met een ervaren, begripvolle baas een nieuw restaurant op te zetten. Samen hebben ze één doel: drie prestigieuze sterren van de Times. Door gedoseerde interviews met recensenten, collega-topchefs, uitgekafferde ondergeschikten en andere betrokkenen geeft regisseur Sally Rowe een bijzonder beeld van de haute cuisine in New York. Een wereld waar de sterren van de Times bijna belangrijkere zijn dan die van Michelin, waarin zelfs een artistieke workaholic als Liebrandt moet sappelen en waar de lat echt hoog ligt. Het einde van A Matter of Taste is niet minder dan een thriller: krijgt Liebrandt zijn sterren?