Goro, een norse truckchauffeur, en Gun, zijn jonge, vrolijke bijrijder stoppen op een regenachtige nacht bij een kleine noodle shop om te eten. Meteen merken ze dat er in het restaurantje van alles mis is. Het begint al met de clientele die dronken is en de uitbaatster lastig valt. Daarbij kookt het water voor de noodles niet. 'Een slecht teken', verzucht de bijrijder met een zorgelijk gezicht. Hij kan het weten - hij heeft ooit van een grootmeester in het genieten van noodlesoep geleerd hoe je het meest van je soup kunt genieten.

Na een onvermijdelijke vechtpartij met de dronken restaurantbezoekers nodigt de frêle Tampopo, de chef en uitbaatster van het restaurant de onverwacht heldhaftige vreemdelingen uit haar noodlesoep te eten. Dat blijkt, zoals Gun al voorspelde, een niet al te indrukwekkende ervaring. Tampopo is hevig ontdaan en smeekt de mannen wanhopig haar te helpen om te leren een goede noodlesoep te maken.

Als een ware lone hero stemt Goro met frisse tegenzin toe en hij begint met het verzamelen van een team van mannen die ieder een essentieel deel van het noodlesoep maken op hoog niveau beheersen. Zelfs de dronken vechtersbaas wordt erbij gehaald.

Tampopo is een waanzinnige vermenging van ongebreidelde liefde voor eten én film. Regisseur Jûzô Itami vatte in Tampopo een onwaarschijnlijke hoeveelheid filmgenres, maffe plotwendingen en cinematografische uitstapjes die allemaal met eten te maken hebben. Het overgrote deel van de film is met liefde gebaseerd op de Western (het is een 'noodle western' pur sang), maar we zien ook slapstick, samuraifilms en het gangstergenre de revu passeren. En allemaal malen ze maar om één ding: eten.

Tampopo is een eetfilmklassieker bij uitstek. Het is een heerlijke film voor iedereen die van speelfilm, eten of Japan in de jaren tachtig houdt. De film is grappig, spannend en lichtelijk absurd tegelijkertijd. Een film als een kom perfecte noodlesoep.

Helen Westerik en Louise Fresco geven voorafgaand de film een inleiding over de rol van eten in speelfilms. Hierover schreef Helen Westerik speciaal voor het Food Film Festival een blog.