Het aandoenlijke jochie Natan is het resultaat van een vakantieliefde tussen de Italiaanse Roberta en de Mexicaanse Jorge. Die relatie was eerst geweldig, maar, zoals het gaat met vakantieliefdes, liep uiteindelijk toch stuk. In Alamar zien we hoe Natan nog een keer bij zijn vader op bezoek gaat voor hij met zijn moeder naar Rome vertrekt.

 

Jorge woont met zijn vader Nestor in een houten huisje dat op palen in de lagune van het bijna pijnlijk mooie Banco Chinchorro staat. De hele omgeving bulkt uitbundig van tropisch leven. Met zijn drieën vullen de heren hun dagen met het doen van kleine klusjes, luieren, vissen en eten. Jorge en de vitale Nestor duiken gewapend met eenvoudige snorkels, flippers, een harpoen en een klein zwembroekje naar aanzienlijke diepten om kreeften en vissen te vangen. Daarna bakken ze er een paar en verkopen de rest aan voorbijvarende schepen. De restjes van hun maaltijd voeren ze aan de krokodillen en aan de tamme, witte huisvogel Blanquita (‘Witje’) die door het hutje stapt alsof ze het aan de mannen verhuurt.

 

Alamar gaat niet zozeer over eten als wel over leven. En eten is daar een bijzonder en zeer belangrijk deel van. De drie generaties mannen lijken in absolute harmonie met de natuur te leven. De kennis daarvoor wordt op aandoenlijke wijze van vader op zoon op kleinzoon doorgegeven en, in combinatie met de weergaloze schoonheid van het Caribische toneel waarop ze zich bevinden, levert een zalige film op.

 

De film is bijzonder, omdat hij balanceert op het randje van documentaire hoewel hij wel degelijk gespeeld is. Regisseur Pedro González-Rubio filmde alleen de (natuurdocumentaire-waardige) onderwaterbeelden met meerdere, gespecialiseerde cameramensen. De rest filmde hij zelf, met een geluidsman. Het hele verhaal is echt, de mensen in de film zijn echt, de plek is echt, de vis die ze vangen eten ze echt. En het feit dat je nog zó op deze aarde kan leven, is voor de gejaagde stedeling een geruststellende en vooral rustgevende gedachte. Wil je even weg van de wereld, laat je dan meeslepen door het ritme van het rif en ga naar Alamar.




LET OP: voor deze speelfilm draait ook een FFF SHORT...

J'ai Faim Animatie I Louise-Marie Colon & Delphine Hermans | Frankrijk | 2008 | 3 min | Frans | Engelse ondertiteling Ikouk is een kleine Eskimo met een hele grote maag, hij heeft altijd honger. De visjes die zijn moeder voor hem bakt kunnen er niet meer tegenop. Moeder stuurt zoon op zoektocht naar zijn eigen eten. Ikouk laat zich meevoeren door de stroom, maar ook door zijn gulzigheid… Een zoete animatie met een levensles.